01/08/2019
Door Liam van Koert
In een - zo voelt het - langvervlogen tijd waarin bedrijven zo maar 100 euro per jaar neerlegden voor vakinformatie in print, schreven en ik en collega journalisten ruimhartig over digitalisering en integratie. We ontrafelden de klassieke automatiseringspyramide die de sensor virtueel tot in het ERP-systeem bracht.
Verticale integratie was volgens de consensus hier de juiste term. En wanneer we het over horizontale integratie hadden, bedoelden we de onderlinge verknoping machines en systemen die samen de productielijn vormen.
Misschien was het omdat ik destijds ook veel verhaalde over 3D- CAD, CAM en PLM, maar toen al had ik het gevoel dat de integratiewereld met het gangbare vocabulaire te plat was. Want hoe zat het met bijvoorbeeld met integratie van de maakinformatie? Of de informatie die wordt verzameld tijdens gebruik – het onderhoudsboekje bijvoorbeeld? Of informatie voor verantwoord recyclen? En omdat we ook in die tijd al spraken over mechatronica, waarbij software snel aan belang won, hoorde dan ook firmwarebeheer niet in een complete integratieplaatje meegenomen te worden? Ik schaarde het destijds maar onder de noemer van diagionale integratie. En hoewel menig lezer zich best herkende in een holistisch integratie-betoog, is het met die term diagonale integratie nooit wat geworden. Zoals wel vaker in vakbladen land leerde ik later, was het iets te ver voor de troepen uit. Je kan best mooie boompjes opzetten over het aansturen van de productie vanuit je 3D-model, maar als de grootste 3D-CAD markt nog steeds de 2D vervangingsmarkt is, is de voedingsbodem schraal.
Onder aanvoering van de 4.0 revolutie, lijkt dan toch het tij langzaam te keren. Zo zingen al enkele jaren de termen Model Based Definition en Model Based Manufacturing rond en was ik een poosje terug op een bijeenkomst waar ASML haar strategie ten aanzien van de integratie van productmaakinformatie in hun 3D-modellen uit de doeken deed. Buiten het feit dat het ASML een hoop onzinnige stappen zou besparen – waarom zou je een intelligent 3D-productmodel eerst platslaan en uitprinten voor je het gaat maken – kan de hele keten een dergelijke aanpak profiteren. Nu zou je dat kort door de bocht ketenintegratie kunnen noemen. Toch opteer ik opnieuw voor diagonale integratie. Keten is me iets te rechtlijning en aangezien we tegenwoordig toch over waardenetwerken horen in plaats van ketens horen te praten past een richting die dwars door bestaande structuren heenloopt. Een die niet alleen nieuwe modelgebaseerde maakmanieren ondersteunt, maar ook het rap groeiende aantal de digitale tweelingen in al hun verschijningsvormen een onderkomen biedt. Diagonale integratie? Of heeft u een sprekender voorstel? Onze redactie houdt zich van harte aanbevolen!